به عنوان یکی از طرفداران تکن که بیست سالی است پای این مجموعه نشسته، تصمیم گرفتم تا تعطیلات فروردین امسال را به بازی کردن تمام شماره‌های مجموعه بگذرانم و از ابتدا پیدایش و پیشرفت بازی‌های تکن را مرور کنم.
صد البته که با سری غریبه نیستم و صدها ساعت پای تکن ۳ و هزاران ساعت صرف بازی کردن تکن ۵ کرده‌ام، اما هرگز سراغ تکن ۱ و ۲ یا تکن تگ تورنمنت نرفته و ایده‌ای هم از اساس و ابتدای مجموعه نداشتم. در نتیجه ابتدای سال، حداقل دو روز پای مرور هر کدام از شماره‌های تکن گذاشتم و در حال حاضر می‌توانم با دیدی کامل، هر شماره را به درستی رتبه‌بندی کنم.
جدا از تکن، حدود دو سه ماه پیش از این حرکت هم مشغول بررسی تک تک شماره‌های سری «کینگ آو فایترز» بودم و به این یقین رسیدم که بین بازی‌های مبارزهای آرکید دهه‌ی نودی، بهترین و با فاصله از استریت فایتر سرتر است. فکر نمی‌کنم کسی بخواهد چیزی از کینگ آو فایترز بداند، ولی اگر می‌خواهید، آن سری بازی را هم میتوانیم با هم از صفر تا صد بررسی و رتبه‌بندی کنیم.
در بررسی بلند و بالای تکن، آنچه بیش از هر چیز دیگری دستگیرم شد، ثبات همیشگی گیم‌پلی تکن است. این سری بازی از همان پیدایش خود به بهترین شکل ممکن آن گیم‌پلی که امروزه می‌بینیم را پایه‌ریزی و حفظ کرده است؛ طوری که حتی گیم‌پلی اصلی به کنار، می‌توان ریشه‌ی تعدادی از حرکات تکن ۷ را هم در تکن ۱ به وضوح دنبال کرد.
برای رتبه‌بندی بازی‌های سری، بدون شک به بهتر بودنشان به هنگام زمان عرضه و سطح تاثیری که روی مجموعه و هم‌چنین جامعه‌ی بازی‌های مبارزهای داشتند توجه کردم؛ یعنی قرار نیست دو بازی که بیش از بیست سال با یکدیگر فاصله زمانی دارند را مقابل یکدیگر بگذاریم و حرکات و گرافیک و عملکردشان را با هم مقایسه کنیم. قید نسخه‌های پی‌اس‌پی را که در واقع همان نسخه‌های کنسولی، اما با گرافیکی بسیار پایین‌تر و محتوای نصفه و نیمه هستند را هم خواهیم زد.
نهایتا هم از شما می‌خواهیم تا در بخش نظرات، به ما و دیگران بگویید که با کدام شمارهی تکن بیش از همه خاطره دارید؛ مخصوصا که تمام شماره‌ها، به غیر از تکن ۶، واقعا عالی هستند.
۹. Tekken 6
زمانی که تکن ۶ عرضه شد، کاملا معتقد بودم با بدترین بازی سری طرف هستیم. بازی‌های تکن از ابتدا تا همین آخرین شماره، همگی پیش از این که به کنسول‌ها بیایند، یکی دو سال زودتر روی دستگاه‌های آرکید عرضه می‌شوند؛ یعنی آنچه نهایتا به کنسول می‌آید، باید نسخه‌ای بهبودیافته در متعادل‌ترین حالت ممکن باشد. تکن ۶ با یک بازی مبارزهای متعادل از زمین تا آسمان فاصله داشت.
حرکات نه‌تنها نسبت به تکن ۵ پیشرفت چندانی نداشتند، بلکه به شکل عجیب و غریبی نحوه‌ی کار با شخصیت‌ها را تغییر داده بودند. از بین چند کاراکتر معرفی شده‌ی جدید، فقط یکی دو شخصیت خوب بودند. لارس به عنوان شخصیت جدید سری که اتفاقا نقش اصلی داستان بازی بود، هیچ چیز برای ارایه نداشت. برخی از شخصیت‌ها (مثل الیسا) چند حرکت الکی قوی داشتند که امکان دفاع مقابلشان هم وجود نداشت. مشکل بالانس در تمام بازی‌های قبل از تکن ۶ هم وجود داشت، اما واقعا از تکن ۶ به عنوان اولین بازی نسل جدید زمان خود، انتظار آن حجم از پسرفت در گیم‌پلی را نداشتیم.
با این حال، تکن ۶ چند بخش بسیار خوب داشت. طراحی ظاهری شخصیت‌ها از تکن ۶ به بعد افت شدیدی می‌کند و تکن ۶ در واقع بین بازی‌های اخیر سری، بهترین طراحی ظاهری شخصیت را دارد. با این حال، گرافیک خود بازی خوب نیست. زمانی می‌فهمید گرافیک بازی چقدر بد است که جهش عجیب و غریب تکن تگ تورنمنت ۲ را روی همان پلی‌استیشن ۳ ببینید. بخش خوب دیگر تکن ۶، حالت مرحلهای و داستانی آن است که از تمام حالت‌های داستانی دیگر بازی‌های سری کامل‌تر و عمیق‌تر است؛ طوری که انگار بیشتر بودجه‌ی ساخت روی این بخش صرف شده بود.
بخش مرحلهای بازی عینا یک بازی اکشن بزن و بکش خوب است که طی آن برای شخصیتهای مختلف آیتم می‌گیرید و پیشرفت می‌کنید. می‌توان این بخش داستانی را چند ده ساعت به راحتی بازی کرد و از آن خسته نشد. با این حال، این بخش داستانی، حالتی اضافه برای تکن محسوب می‌شود و مبارزات که مهم‌ترین چیز آن هستند، در تکن ۶ خوب نیستند. برای سال‌ها فکر می‌کردم به خاطر اینکه هزاران ساعت تکن ۵ بازی کرده‌ام، سطح انتظاراتم از تکن ۶ بالا بوده و بازی توی ذوق زده است، اما حالا که دوباره تجربه‌اش کردم، مطمئنم بدترین بازی سری است.
۸. Tekken 1
تکن ۱ در سال ۱۹۹۴ به عنوان دومین بازی مبارزهای سه‌بعدی دنیا روی دستگاه‌های آرکید عرضه شد. اولین بازی سه‌بعدی مبارزهای، ویرچوا فایتر شرکت سگا بود. در همین حین که ویرچوا فایتر و تکن در حال شکل دادن عصر جدیدی از بازی‌های مبارزهای بودند، کپ‌کام یک تنه با استریت فایتر ۲ جولان می‌داد و هر شش ماه یک بار بازی را با قابلیت‌های جدید و بزرگ آپدیت می‌کرد. ویرچوا فایتر هم با اینکه یک بازی سه‌بعدی بود و کم و بیش از قابلیت‌های موتور سه‌بعدی در سیستم مبارزه‌ی بازی استفاده می‌کرد، اما هنوز تعداد قابل توجهی از فرمان‌هایش شبیه به بازی‌های مبارزهای دوبعدی بودند و به همان شکل بازی می‌شدند. تکن ۱ به شکلی عرضه شد که انگار به هیچ کدام از بازی‌های مبارزهای آن زمان نگاه نکرده بود.
آنچه در تمام بازی‌های تکن امروزی داریم، از سیستم چهار دکمه‌ای که برای هر عضو بدن استفاده می‌شود، تا ساخت کمبوها (چندضرب‌ها) با استفاده از ادغام این کلیدها و در نظر گرفتن موقعیت شخصیت‌ها در محیطی سه‌بعدی و حمله و دفاع با توجه به این موقعیت، همگی در تکن ۱ معرفی شدند. در واقع تکن ۱ از نظر مکانیکی، کامل و درست بود و به بهترین شکل ممکن این سری بازی‌های مبارزهای را پایه‌گذاری کرد.
البته که خیلی از مکانیک‌هایی که تکن ۱ معرفی کردند به مرور زمان و با هر شماره تنظیم شده‌اند، اما هرگز تغییر نکرده‌اند. چنین چیزی را معمولا در دیگر سری بازی‌ها نمی‌بینیم. استریت فایتر، مورتال کامبت و کینگ آو فایترز امروزی، جز اینکه دو نفر را مقابل هم می‌گذارند تا یکدیگر را کتک بزنند، در هیچ چیز دیگری با نسخه‌های اولیه‌شان شباهت ندارند. البته که ویرچوا فایتر هم، به عنوان رقیب اصلی تکن، این رویه را حفظ کرده است، اما متاسفانه توانایی حرکت پا به پای تکن را نداشت و از عرضه‌ی آخرین شماره‌اش سال‌ها می‌گذرد.
تکن ۱ در گرافیک هم به میزان قابل توجهی بهتر از ویرچوا فایتر بود، اما حتی اگر همین حالا هم تکن ۱ را اجرا کنید، که یک نسخه‌ی پلی‌استیشن وان دارد، احتمالا با دیدن گرافیک بازی کهیر می‌زنید. بازی‌های مبارزهای دوبعدی آن زمان واقعا گرافیک بهتری را به نمایش می‌گذاشتند. تکن ۱ از نظر سبک و سیاق هنری و موسیقایی، آنچه از تکن انتظار داریم را ندارد و واضح است که به غیر از گیم‌پلی، ایده‌ی دیگری درباره‌ی آنچه می‌خواهند انجام دهند نداشتند. با تمام این اوصاف، تکن ۱ به عنوان پایه‌گذار مجموعه، آن هم به بهترین شکل ممکن، یکی از مهم‌ترین شماره‌های سری محسوب می‌شود.
۷. Tekken 4
تکن ۴ به خودی خود بازی خوبی است، اما هر چه بیشتر به آن می‌نگریم، متوجه می‌شویم که بازی بیشتر به عنوان قدمی تا رسیدن به تکن ۵ کاربرد دارد. تکن تگ تورنمنت اولین بازی سری روی پلی‌استیشن ۲ بود و با اینکه مجموعه‌ای از پیشرفت‌های گرافیکی را با خود به همراه آورده بود، اما هنوز هم حسابی شبیه به تکن ۳ بود. البته که بازی شماره‌ای را هم در اسمش یدک نمی‌کشید و انتظار جهش عظیم را مشخصا از همان تکن ۴ داشتیم؛ جهشی که تکن ۴ با خود به همراه آورد، نیاز به کمی پرداخت بیشتر داشت.
تکن ۴ حدودا همه چیز بازی را تغییر می‌دهد؛ از سیستم حرکت کلی بازی گرفته تا بازنگری کامل بر شخصیت‌ها و زمین مبارزه‌ی متفاوت. اولین تغییری که همان ابتدای کار در جهش از تکن ۳ به تکن ۴ حس می‌کنید، سیستم حرکتی بسیار سریعتر و متفاوت است. تکان خوردن مداوم و سریع بازی‌کنان که به بخشی از تکن‌های امروزی تبدیل شده، در تکن ۴ ظهور می‌کند. در واقع میتوانیم بگوییم که کنترل بسیار بیشتر و دقیق‌تری روی شخصیت‌ها در تکن ۴ داریم.
تغییر بزرگ دیگر، اضافه شدن زمین‌های مبارزه‌ی سه‌بعدی و کامل است. تا پیش از تکن ۴، حدودا میتوانیم بگوییم در یک زمین بی‌نهایت مبارزه می‌کردیم و اگر به خاطر داشته باشید، پس‌زمینه‌ی پشت هم با چرخش دوربین، در حال گردش بود. تکن ۴ زمین‌های مبارزه‌ی کامل دارد که واقعا از چهار طرف دیوار دارند و ممکن است به دیوار برخورد کنید یا حریف را به دیوار بزنید. در نتیجه دیگر امکان نداشت تا بی‌نهایت به عقب بروید و با سرعت به طرف حریف بدوید.
اضافه شدن زمین‌های مبارزه واقعی در تکن ۴ همه چیز مبارزات را تغییر دادند، اما همیشه هم خوب نبودند. دوربین بازی به‌جای اینکه از کنار مبارزه را نشان دهد، خیلی از اوقات در سقف و دیوار گیر می‌کند و به بالا می‌رود. مشکل دیگر این زمین‌های مبارزه، قرار دادن تعداد زیادی ستون و پله و مانع وسط‌شان بود؛ طوری که ممکن بود هنگام بازی کردن کاملا به آن‌ها برخورد کنید. این زمین‌ها و موانع طوری طراحی شده بودند که مثلا به بخشی از مبارزه تبدیل شوند، اما خیلی از اوقات بیشتر روی اعصاب بودند.
تکن ۴ از نظر گرافیکی هم بازی را دگرگون کرد و شخصیت‌ها چه از نظر فنی و چه از نظر طراحی هنری، عالی بودند. تکن ۴ یک بخش مرحلهای هم داشت که در راستای بخش مرحلهای تکن فورس در تکن ۳ طراحی شده بود، اما بسیار عمیق‌تر بود، مراحل متنوعی داشت، با دوربین سوم شخص جذابی بازی می‌شد و با معرفی آیتم‌های مختلف، حتی تجربه را سرگرم‌کننده‌تر هم می‌کرد. با تمام این اوصاف، مشکلات تکن ۴، از همان مشکلات زمین‌های مبارزه گرفته تا پییچیده‌تر شدن امکان اجرای چندضرب‌ها و تغییر پرش‌ها و مشکلاتی دیگر، همه کاری کردند تا معمولا از تکن ۴ به عنوان یکی از شماره‌های خوب مجموعه یاد نشود.
۶. Tekken Tag Tournament
تکن تگ تورنمنت از لذت‌بخش‌ترین شماره‌های سری است. بازی همزمان با کنسول پلی‌استیشن ۲ عرضه شد و حدودا با حفظ گیم‌پلی تکن ۳، حالت «تگ» را به تکن آورد. این حالت فقط در تکن تگ تورنمنت و تکن تگ تورنمنت ۲ وجود دارد و یکی از جذاب‌ترین بخش‌های تکن است. تکن تگ تورنمنت با اینکه از اولین بازی‌های پلی‌استیشن ۲ بود، اما از نظر گرافیکی مدل‌های بسیار باکیفیت‌تری در مقایسه با تکن ۳ داشت. بازی با اینکه حتی محتوای زیادی نداشت و چیزی به غیر از یک حالت رو در رو مقابل گیمر نمی‌گذاشت، گیم‌پلی شگفت‌انگیزش به خودی خود توانست چند سالی زنده نگهش دارد.
در حالت تگ که حالت اصلی بازی است، با فشردن یک کلید، مبارز دومی که انتخاب کرده‌اید را وارد زمین می‌کنید. با این حال، سازنده‌ها فقط به ورود و خروج بسنده نکرده بودند و کمبوهای مختلفی با در نظر گرفتن حالت تگ را به این بازی آوردند؛ طوری که این امکان وجود داشت تا به هنگام ورود و خروج شخصیت دوم، همزمان کمبو اجرا کرد. با اینکه تکن تگ تورنمنت اساسا به تکن ۳ نزدیک‌تر است، اما انیمیشن شخصیت‌ها و کیفیت آن‌ها پیشرفت‌های زیادی به خود دیده است و حرکات هم کمی سریعتر شده‌اند.
تکن تگ تورنمنت هم‌چنین حدود سی شخصیت داشت؛ طوری که تمام شخصیتهای تکن‌های قبلی، شامل تکن ۱ و تکن ۲ و تکن ۳، به اضافه‌ی غولآخرها، در تکن تگ تورنمنت حضور داشتند. تجربه‌ی دو نفره و حالت تگ به‌قدری تجربه‌ی اصلی تکن را لذت‌بخش‌تر کرده بود که نبود آن در تکن ۴ کمی آزاردهنده بود. تکن اساسا مبارزات بسیار سریعتری در مقایسه با دیگر بازی‌های مبارزهای دارد و اضافه شدن دو کاراکتر به هر مبارزه، جریان آن‌ها را جذاب‌تر کرده بود. البته که طول زیادی نمی‌کشد تا حالت تگ عالی تکن تگ تورنمنت از یادمان برود. تکن تگ تورنمنت هم‌چنین موسیقی‌های بسیار خوبی داشت که از نظر سبک، دقیقا در پی همان روند تثبیت شده توسط تکن ۳ حرکت می‌کردند.
۵. Tekken 2
تکن ۲ اولین تلاش سازندگان این سری بازی‌ها برای پیشرفت و بهبود مکانیک‌ها و سیستم‌های معرفی شده در اولین شمارهی مجموعه بود و این تلاش به‌قدری خوب صورت گرفت، که می‌توان تکن ۲ را همین امروز هم به عنوان یک بازی مبارزهای عالی تجربه کرد. می‌توانید مطمئن باشید که عرضه‌ی تکن ۲ در قالب سرویس پلی‌استیشن پلاس و برای پلی‌استیشن ۴ و پلی‌استیشن ۵ بی‌دلیل نبوده، چون همه چیز تکن ۲ درست و به‌جاست.
به تکن ۱ به خاطر نداشتن هویت خرده گرفتیم و تکن ۲ ضمن بهبود گیم‌پلی، مطمئن می‌شود که این معضل را برطرف کند. تکن ۲ کارگردانی هنری که امروزه از تکن انتظار داریم را معرفی می‌کند؛ با شخصیت‌هایی که در ظاهر واقعی هستند و با یک حرکت، ذات شیطانی خود را رو می‌کنند. رنگ‌های تیره و تاریک‌تر سری تکن، زمین‌های مبارزه، نوع پوشش شخصیت‌ها و همه‌ی این‌ها در تکن ۲ شکل می‌گیرند و سبک این مجموعه را تا همین امروز مشخص می‌کنند. در تکن ۱ هر شخصیت یک ظاهر متفاوت و هر زمین مبارزه یک طراحی جداگانه و بی‌ربط داشت و هیچ کدام به درستی کنار هم قرار نمی‌گرفتند. موسیقی تکنو که پای ثابت تمام بازی‌های تکن است، برای اولین بار در تکن ۲ معرفی می‌شود.
از همه‌ی این‌ها مهم‌تر، تکن ۲ گیم‌پلی را از همه نظر بهبود می‌بخشد. امکان اجرای چند ضرب‌های بسیار طولانی که اساس تکن است، در تکن ۲ برای اولین بار جلوه می‌کند. لیست حرکات شخصیت‌ها در تکن ۲ تغییر می‌کند و با اینکه می‌توان شاید چند حرکت امروزی برخی از شخصیتهای تکن را در تکن ۱ هم پیدا کرد، اما این موضوع برای اکثر حرکات شخصیت‌ها در تکن ۲ صدق می‌کند. این تکن ۲ است که به این سری بازی‌ها هویت می‌دهد و سازندگان این سری با ادامه‌ی همین جریان، در شمارهی بعد از آن به نسخه‌ای حدودا بی‌نقص از تکن می‌رسند.
۴. Tekken 7
در ابتدای مقاله گفتیم که نباید بازی‌های امروزی تکن را با قسمت‌های اصلی مقایسه کنیم و هر شماره را باید با در نظر گرفتن زمانی که در آن عرضه شده است، بسنجیم. چون اگر بخواهیم همین حالا بهترین بازی تکن را انتخاب کنیم، «تکن ۷» به‌سادگی در صدر لیست می‌نشیند. تکن ۷ در عصر بازی‌های آنلاین و آپدیت‌های ماهانه و فصلی عرضه شده و این موضوع همه چیزش را تحت‌الشاع قرار داده است.
به این شکل که در طول پنج شش سال گذشته که از عرضه‌ی تکن ۷ می‌گذرد، این بازی آپدیت‌های متعددی دریافت کرده؛ آپدیت‌هایی که نه‌تنها محتوای جدید و مختلفی اعم از بخش‌ها و شخصیتهای مختلف را به بازی اضافه کرده‌اند، بلکه حرکات شخصیت‌ها را تنظیم و بازی را به بالانس‌ترین شمارهی مجموعه تبدیل کرده‌اند. تکن ۷ از نظر روند، بدون شک بهترین شمارهی این سری است، اما یادمان نرود که این موضوع بعد از پنج سال آپدیت مداوم که در راستای درست کردن تک تک حرکات و انیمیشن‌ها و زمان‌بندی‌های هر شخصیت صورت گرفته‌اند، محقق شده است.
البته که ما هم نمی‌خواهیم تکن ۷ را در وضعیت روز نخست عرضه‌اش قرار دهیم و سپس با دیگر بازی‌های مجموعه مقایسه کنیم. بازی با اینکه بهترین و روان‌ترین گیم‌پلی سری را دارد، آن‌قدر مشکل دیگر گریبانش را گرفته است که نتواند بالاتر از حتی شماره‌های قدیمی‌تر مجموعه قرار بگیرد.
از نظر حجم محتوایی، تکن ۷ هرگز قابل مقایسه با قسمت‌های قبلی سری نیست. بخش داستانی بازی خوب از آب در نیامده و حتی خبری از هم بخش داستانی مجزا برای تک تک شخصیت‌ها نیست؛ چیزی که در تمام شماره‌های تکن، به استثنای تکن ۶ و تکن تگ تورنمنت ۱، وجود دارد. اغراق نکرده‌ایم اگر بگوییم طراحی شخصیت‌ها در تکن ۷ فاجعه است و کاراکترها در زشت‌ترین حالت خود قرار دارند. این مشکل کم و بیش آن همه قابلیت شخصی‌سازی را هم بلااستفاده می‌کند، چون هیچ آیتم و لباسی به درستی روی هیچ شخصیتی نمی‌نشیند. خیلی از حالت‌های دیگر مثل حالت مبارزه‌ی تیمی هم که پای ثابت تکن بوده‌اند، در تکن ۷ حذف شده‌اند که احتمالا به خاطر ضعف فنی بازی است، چون بارگذاری (لود) هر مبارزه بدون اغراق ممکن است سی ثانیه تا یک دقیقه طول بکشد. همین مشکل به تنهایی کافی است تا طولی نکشد خسته شوید و نخواهید به بازی کردن ادامه دهید. تکن ۷ از نظر فنی از هیچ لحاظ بازی جذابی نیست.
با این حال، باید بگوییم که تکن ۷ بهترین گیم‌پلی سری را دارد. بازی بیشترین تعداد شخصیتهای تاریخ سری را در خود جای داده و حرکات تک تک این شخصیت‌ها هم عالی است، حتی اگر هم شخصیت‌ها زشت و گرافیک کلی بازی خوب نباشد. اما با در نظر گرفتن تمام این‌ها، باید بگوییم که به طور کلی، تکن ۷ بسته‌ی جذابی نیست. می‌توانم اندازه‌ی کل این مقاله فقط درباره‌ی شخصیتهای عجیب و غریب تکن ۷ صحبت کنم که حتی با اینکه گیم‌پلی خوبی دارند، به جای اینکه در دنیای مبتنی بر ورزش‌های رزمی تکن جای بگیرند، جادو و جمبل می‌زنند و هیچ جایی در تکن ندارند، اما به اندازه‌ی کافی از تکن ۷ صحبت کرده‌ایم. آنچه در بازی یافت نمی‌شود، شور و اشتیاق و دلسوزی سازندگانش برای ساخت بهترین تکن و توجه به جزییات است؛ جزییاتی که از زمین‌های مبارزه گرفته تا جزییات ریز و درشت شخصیت‌ها و حتی رابط کاربری، تمام بخش‌های دیگر شماره‌های تکن را پرکرده‌اند.
۳. Tekken Tag Tournament 2
عرضه‌ی تکن تگ تورنمنت ۲ روی پلی‌استیشن ۳، کنسولی که تصور می‌کردیم قرار است به تکن ۶ محدود بماند، باز هم این نکته را تاکید کرد که تکن ۶ بازی خوبی نیست؛ چون تمامی ایرادها و مشکلاتی که به تکن ۶ وارد کرده بودیم، در تکن تگ تورنمنت ۲ رفع شدند. نه‌تنها در چند ضرب‌ها و حرکات شخصیت‌ها بازنگری شد، بلکه تعداد حرکات شخصیت‌ها هم کم و بیش چند برابر شدند. آنچه می‌توانستیم در تکن تگن تورنمنت ۲ با هر شخصیت اجرا کنیم، با هیچ بازی مبارزهای دیگری در زمان خود قابل مقایسه نبود. در عین حال هم حتی با انیمیشنهای تازه و جدیدی برای این همه حرکات جدید و قدیمی روبرو شدیم. بازی کردن تکن تگ تورنمنت ۲ لذتی فراموش‌نشدنی است.
از نظر فنی، تکن تگن تورنمنت ۲ کاملا دگرگون شده بود. در حالی که تکن ۶ حتی نمی‌توانست دو شخصیت نسبتا کم کیفیت را با وضوح تصویر کافی روی صفحه رندر کند، تکن تگ تورنمنت ۲ چند شخصیت را، با مدل‌هایی که تعداد پالیگان‌های آن‌ها به وضوح بارها بیشتر بود، همزمان پردازش می‌کرد. بعد از سال‌ها، دوباره با حالت تگ عالی تکن روبرو شده بودیم و چهار شخصیت را همزمان روی صفحه می‌دیدیم.
همانطور که بالاتر گفتیم، تکن ۶ آخرین شمارهی سری بود که شخصیتهای آن از نظر طراحی هنری، ظاهری زیبا داشتند و تکن تگ تورنمنت ۲ با اینکه کیفیت گرافیک را بسیار بالا برد، در همه حال هم طراحی‌های خوبی از شخصیت‌ها ارایه نداد. البته که باید به تکن تگ تورنمنت ۲ اعتبار بدهیم که اساسا همه‌ی شخصیت‌ها را دوباره از نو طراحی کرد؛ حتی اگر همه‌ی بازطراحی‌ها هم خوب نبودند. بیشتر مدل‌های سه‌بعدی که در تکن ۷ می‌بینیم، مستقیما از همین تگ تورنمنت ۲ برداشته شده‌اند. نکته‌ی جالب این جاست که همین مدل‌های یکسان در تکن تگ تورنمنت ۲ که یک بازی پلی‌استیشن ۳ است، باکیفیت‌تر از تکن ۷ به نظر می‌رسند. نورپردازی محیطی تازه و زمین‌های مبارزهای که جزییاتی بسیار بالاتر داشتند هم در تگ تورنمنت ۲ خودنمایی می‌کردند.
تکن تگ تورنمنت ۲ بازی را کم و بیش مدرن کرد و حالت‌هایی مثل بخش آموزشی را برای اولین بار به تکن آورد. از نظر بخش‌ها و حالت‌های مختلف هم تکن تگ تورنمنت ۲ یک بسته‌ی کامل است. سطح جزییاتی که از آن صحبت می‌کردیم، مثل تعاملات مخفی بین شخصیت‌ها، انیمیشن‌ها و دیالوگ‌هایی که فقط در حالت‌های خاص پخش می‌شوند، اتفاقات ریز و درشت و بانمک در گوشه و کنار زمین‌های مبارزه، توجه به جزییات در طراحی ظاهری شخصیت‌ها و خیلی از نکات دیگر، در تکن تگ تورنمنت ۲ به‌وفور پیدا می‌شوند.
تیم سازنده‌ی تکن، پس از تکن ۶ به‌خوبی خود را جمع کرده و در تکن تگ تورنمنت ۲ بهترین ساخته‌اش را ارایه داد. تکن تگ تورنمنت ۲ با تمام تغییراتی که به همراه آورده بود، از موتور گرافیکی کاملا جدید و مدل‌های سه‌بعدی تازه برای همه‌ی شخصیت‌ها و حجم زیادی دموی انیمیشنی برای کاراکترها و خیلی چیزهای دیگر، احتمالا از پرهزینه‌ترین بازی‌های سری بوده است؛ هزینه‌ای که متاسفانه به خاطر فروش کم بازی بازنمی‌گردد. دلیل اصلی پایین آمدن بودجه‌ی ساخت تکن ۷ را مطمئنا باید در همین موضوع جست و جو کرد.
۲. Tekken 3
تکن ۳ به اندازه‌ی استریت فایتر ۲ در تاریخ بازی‌های مبارزهای اهمیت دارد. اگر پیدایش بازی‌های مبارزهای را تمام و کمال به استریت فایتر ۲ نسبت دهیم، در مقابل هم میتوانیم به راحتی تکن ۳ را عامل محبوبیت جهانی بازی‌های مبارزهای بدانیم. به لطف تکن ۳، بازی‌های مبارزهای دیگر محدود به آرکیدهای ژاپن و امریکا نبودند و به خانه‌ی هر گیمری که یک پلی‌استیشن داشت، راه پیدا کردند. به جرات میتوانیم بگوییم که تکن ۳ باکیفیت‌ترین بازی پلی‌استیشن که هیچ، بلکه باکیفیت‌ترین بازی زمان خود است. اگر پلی‌استیشن وان داشتید، برای به رخ کشیدن گرافیک کنسول خود، یا متال گیر سالید را اجرا می‌کردید یا تکن ۳.
فراموش نکنیم که تکن ۱ و تکن ۲ هم هر دو بازی‌های بسیار خوبی هستند و مشخصا روی پلی‌استیشن وان هم تجربه‌ای عالی ارایه می‌دهند، اما کیفیت تکن ۳ از همه نظر چند سر و گردن بالاتر از نه‌تنها دو شمارهی قبلی سری و بلکه دیگر بازی‌های همان پلتفرم بود. تکن ۳ را می‌توان یکی از پرهزینه‌ترین بازی‌های زمان خود نامید. تک تک شخصیتهای بازی، انیمیشن‌هایی موشن کپچر شده و شگفت‌انگیز داشتند و مدل سه‌بعدی‌شان هم از پرجزییات‌ترین شخصیتهای زمان خود بود. دیدن یک مبارزه‌ی تکن ۳، با آن انیمیشنهای نرم و روان، تفاوت چندانی با تماشای یک صحنه‌ی سینمایی از فیلم‌های عالی رزمی چینی را نداشت.
آن بحث هویت مجموعه در تکن ۱ و ۲ مطرح نکرده‌ایم، در تکن ۳ کاملا به بلوغ می‌رسد. طراحی شخصیت‌ها همگی بازنگری شده و در سبک هنری جدیدی جای می‌گیرند که پایه و اساس تکن را تشکیل می‌دهند. یک دنیای کامل برای شخصیت‌ها و قصه و روابط‌شان ساخته می‌شود؛ موضوع مهمی که اخیرا بازی‌های مبارزهای تازه به آن رسیده‌اند. موسیقی معروف و تکنو سری تکن، در تکن ۳ به بهترین شکل ممکن اجرا و به مشخصه‌ای برای کل سری تبدیل می‌شود. تکن ۳ هویت کلی این سری بازی‌های مبارزهای را از هر نظر مشخص می‌کند.
بازی از دیدگاه روند هم در مقایسه با تکن ۱ و تکن ۲، پیشرفت‌های بزرگی به خود می‌بیند. حرکات بسیار سریعتر و روان‌تر اجرا می‌شوند و بازی کنترل بسیار دقیق‌تری در اجرای حرکات ارایه می‌دهد. زمان‌بندی انیمیشنهای هر حرکت به‌قدری دقیق و به‌درستی تنظیم می‌شود، که یاد گرفتن و اجرای کمبوها در تکن ۳ را بارها نسبت به شماره‌های قبلی بهتر می‌کند؛ موضوعی که حتی برخی از بازی‌های مبارزهای بزرگ امروزی که میلیون‌ها نسخه می‌فروشند، هنوز نمی‌توانند به درستی طراحی‌اش کنند.
همه‌ی این‌ها به جای خود، تکن ۳ هم‌چنین یکی از بزرگترین بازی‌های مبارزهای تاریخ از نظر حجم محتوای ارایه شده است. در حالی که بازی‌های مبارزهای آن زمان چیزی جز یک بخش رو در رو ارایه نمی‌دادند، تکن ۳ پر از حالت‌های مختلف بود. حالت اصلی و مرحلهای سری تکن به نام «تکن فورس»، که در شماره‌های ۴ و ۵ و ۶ هم ادامه پیدا می‌کند، برای اولین بار در تکن ۳ معرفی می‌شود. بخش آرکید مجزا برای هر شخصیت که شامل یک دموی انیمیشنی شگفت‌انگیز و باکیفیت مختص آن شخصیت است، حالت مبارزه‌ی تیمی، حالت زمانی و بخش دیگری که در آن با یک خط جان تلاش می‌کنید تا زنده بمانید و حتی حالت‌های دیگری مثل والیبال، تکن ۳ را به یکی از بزرگترین بازی‌های مبارزهای تاریخ تبدیل کرده‌اند.
بیشتر بخوانید: تکن ۳ بازی‌های مبارزهای را برای همیشه تغییر داد؛ سالگرد ۲۵ سالگی بازی
گیم‌پلی کلاسیک تکن در تکن ۳ به بهترین نقطه‌ی خود می‌رسد و در شمارهی اصلی بعدی مجموعه یعنی تکن ۴ با جهش‌ها و تغییراتی بزرگ روبرو می‌شویم که آن‌ها در واقع بیشتر نمایانگر تکن امروز هستند تا تکن ۳. این موضوع را حتی باید مثبت در نظر بگیریم؛ چون تکن ۳ را به بهترین بازی در گیم‌پلی خود تبدیل می‌کند که مثالی ندارد و می‌توان امروز هم به خوبی تجربه‌اش کرد.
۱. Tekken 5
در صحبت از شگفتی‌های تکن ۵، باید یک شماره به عقب برگردیم و به اشتباهات تکن ۴ نگاه کنیم. در حالی که گیم‌پلی کلاسیک تکن در تکن ۳ به بهترین نقطه‌ی خود رسیده بود، ادامه‌ی سری بدون شک نیاز به جهش و پیشرفت‌هایی بزرگ داشت؛ پیشرفت‌هایی که در واقع تکن ۴ تلاش کرد به این سری بیاورد.
همانطور که بالاتر گفتیم، پایه و اساس مبارزات تکن، یعنی آنچه توسط تکن ۱ برای اولین بار معرفی شد، در تمام شماره‌های سری حفظ شده است. با این حال، تغییراتی مثل میزان پرش‌ها به سمت بالا یه عقب و جلو، چگونگی ادامه‌ی کمبوها پس از پرتاب حریف به هوا و از همه مهم‌تر، از بین بردن زمین مبارزات بازی‌های کلاسیک تکن، تاثیری بزرگ در روند کلی مبارزات ایجاد کردند. احتمالا می‌توانید حدس بزنید که طرفداران تکن از تصمیمات تکن ۴ راضی نبودند. با این حال، تکن ۵ تلاش نکرد تا این تغییرات و جهش‌ها را از بین ببرد، بلکه با ادغام بهترین بخش‌های تکن ۳ و بازنگری بر جهش‌هایی که تلاش شده بود با تکن ۴ اضافه شوند، بهترین گیم‌پلی ممکن این مجموعه بازی‌های مبارزهای را ارایه داد.
تکن ۵ در اولین حرکت، زمین‌های مبارزه‌ی تکن ۴ را که پر از پستی و بلندی‌ها و ستون‌ها بود و مانع حرکت می‌شد، تصمیماتی که نمی‌دانم چگونه اتخاذ شده بودند، به یک زمین مبارزه‌ی درست و درمان تبدیل کرد. در عین حال هم تکن ۵ به عقب بازنگشت، بلکه دیوارها حفظ و به بخشی مهم از هر مبارزه تبدیل شدند. البته که یکی دو زمین مبارزه‌ی بی‌نهایت مثل آن‌هایی که در تکن‌های قدیمی وجود داشت در تکن ۵ اضافه شدند تا حالی به طرفداران قدیمی هم داده باشند. تا از بحث زمین‌ها دور نشد‌ه‌ایم، این را هم اضافه کنیم که تکن ۵ هنوز هم بهترین طراحی را در زمین‌های مبارزه‌ی مجموعه دارد. از نظر گرافیکی و هنری، زمین‌ها عالی و پرجزییات هستند و کار خود را هم به خوبی انجام می‌دهند. موسیقی هر کدام از این زمین‌های مبارزه هم حسابی متنوع و عالی است.
روند مبارزات در تکن ۵ از تمام شماره‌های دیگر مجموعه سریعتر است و در واقع تکن ۵ (و مشخصا نسخه‌ی آپدیت شده‌ی آن که روی پلی‌استیشن ۳ عرضه شد) پایین‌ترین میزان فریم برای اجرای حرکات مشابه در کل مجموعه را دارد. این پیشرفت‌ها و تنظیم‌ها هم که به شکلی نه چندان خوب در تکن ۴ معرفی شده بودند، در تکن ۵ پرداخت و به بهترین شکل اجرا می‌شوند. امکان پرتاب حریف به هوا و اجرای یک کمبوی بلند و بالا، که اساس تکن است، در تکن ۴ کمرنگ شده بود و در تکن ۵ بسیار خوب اوج می‌گیرد. حرکت و جهش‌ها به هر سمت سرعت بیشتری پیدا می‌کنند و بازی بسیار بهتر از گذشته به رقابتی تند و سریع در تصمیم‌گیری بین دو حریف تبدیل می‌شود.
البته که روند عالی گیم‌پلی تکن ۵، بدون شخصیتهای جذاب و حرکات چشم‌گیرشان، که همه چیز بازی‌های مبارزهای هستند، شکل نخواهد گرفت. تکن ۵ در این زمینه هم بهتر از تمام شماره‌های سری عمل می‌کند. نه‌تنها حرکات و انیمیشنهای کاراکترهای همیشگی تکن بهتر از گذشته دوباره برای تکن ۵ ضبط و تنظیم می‌شوند، بلکه شخصیتهای جدید مثل «فنگ وی» که با تکن ۵ به مجموعه می‌آیند، به شکل عجیب و غریبی حرکات‌شان جذاب و مطابق هنرهای رزمی است. تکن ۵ حتی کاری می‌کند که کاراکتر «ریون» که عینا مثل «ریو هایابوسا» حین مبارزه جوتسو می‌زند، داخل دنیای تکن به خوبی بنشیند. نهایتا هم اضافه کنیم که تکن ۵ از نظر طراحی هنری شخصیتهای هم کمی بهتر از تکن ۴ و از بهترین‌های سری است.
حجم محتوایی تکن ۵، از بخش داستانی مجزا مثل دو شمارهی قبل گرفته تا بهترین دموهای انیمیشنی برای هر شخصیت (که حتی از کیفیت انیمیشنهای رندرشده‌ی تکن ۷ هم بهتر هستند و بهترین کارگردانی را دارند)، در کنار گیم‌پلی عالی‌اش، تکن ۵ را نه‌تنها به بهترین بازی سری و بلکه به یکی از بهترین بازی‌های مبارزهای تاریخ تبدیل می‌کند. تکن ۵ حتی شامل سه شمارهی اصلی تکن هم هست و می‌توان از داخل تکن ۵، سه شمارهی ابتدایی مجموعه را اجرا و بازی کرد. تکن ۳ و تکن ۵ تنها شماره‌های سری هستند که از هر جهت، چه گیم‌پلی باشد و چه تنوع محتوایی و گرافیک و موسیقی و طراحی، بهترین را ارایه می‌دهند و نمی‌توان ایرادی بهشان وارد کرد. تکن ۷ پای ثابت تمام مسابقات و تورنمنت‌های مبارزهای دنیاست، ولی هنوز هم بازی‌کنان حرفه‌ای زیادی هستند که تکن ۵ و جریان سریعتر مبارزات آن را ترجیح می‌دهند و معمولا می‌توانید یک مسابقه‌ی کوچک از Dark Resurrection (که نسخه‌ی آپدیت شده‌ی تکن ۵ است) را در تورنمنت‌ها پیدا کنید.
نوشته رده‌بندی تمام بازی‌های تکن از بدترین تا بهترین اولین بار در دیجی‌کالا مگ. پدیدار شد.
منبع متن: digikala