سی‌وسومین دوره جوایز گاتهام برای ژوستین تریه و «آناتومی یک سقوط» هم خوش‌‌یمن بود، فیلمی که پیش از این برنده‌ نخل طلا و جایزه نخل سگ جشنواره فیلم کن شده بود و اینجا هم دو جایزه مهم بهترین فیلم بین‌المللی و بهترین فیلمنامه (ژوستین تریه و آرتور هراری) را به‌دست آورد. جایزه‌ بهترین فیلم‌ساز نوظهور هم به ای.وی. راکول برای فیلم «هزار و یک» رسید که مدتی قبل در جشنواره فیلم ساندنس به نمایش گذاشته شد و آنجا جایزه هیئت داوران را از آن خود کرد.

سابقه ساخت فیلم‌های در سبک بیوگرافی در سینمای جهان به همان دهه‌های ابتدایی شکل‌گیری صنعت سینما در قرن بیستم بر می‌گردد. فیلم «مصائب ژاندارک» که در سال ۱۹۲۸ درباره شخصیت ژاندارک ساخته شده از اولین نمونه‌های موفق در سبک بیوگرافی است. شاید به دلیل کمبودهایی که در زمینه گریم و عدم پیشرفت تکنولوژی در دهه‌های پیشین وجود داشت، بازسازی یک شخصیت در آثار سینمایی کمتر اتفاق می‌افتاد. اما از دهه ۶۰ میلادی این سبک و استفاده از شخصیت‌های واقعی رونق و طرفداران بیشتری پیدا کرد.

پس از افتتاحیه ۴۴ میلیون دلاری در هفته گذشته، همه چیز برای پیش‌درآمد «بازی‌های گرسنگی» نامعلوم به نظر می‌رسید. با وجود بازار شلوغ سینما و برخی نقدهای منفی، مطمئن نبود که بتواند پس از اولین نمایش خود با جمعی از طرفداران، جمعیت زیادی را جذب کند. اما در کمال تعجب از تازه‌واردها پیشی گرفت. پیش‌درآمد «بازی‌های گرسنگی» در ده روز اول اکران خود توانسته است فروش داخلی نزدیک به ۱۰۰ میلیون دلاری را پشت سر بگذارد.

با اینکه چندلر بینگ، شخصیتی که پری نقشش را در «فرندز» بازی کرد، به مزه ریختن‌ها و کنایه‌های تندوتیزش معروف است اما جالب است بدانید که قسمت محبوب او همان اپیزودی است که در آن کمترین دیالوگ را دارد. پری در مصاحبه‌ای در سال ۲۰۲۲ گفته بود که اپیزود «خاموشی شهر» از فصل اول را بیشتر از بقیه قسمت‌های سریال دوست دارد.

بیتا فرهی، تقریباً به طور تصادفی (با معرفی ناصر چشم‌آذر) بعد از دوره‌ای قدم به دنیای بازیگری گذاشت که سینمای ایران، به‌خصوص زن در سینمای ایران، همچنان تحت تأثیر فضای انقلابی با محدودیت‌های زیادی مواجه بود. سوسن تسلیمی به خاطر همین محدودیت‌ها مهاجرت کرده بود و اساساً زن، به‌خصوص زن زیبا جایی بر پرده سینما نداشت. اینکه در چنین شرایطی زنی با ویژگی‌های بیتا فرهی آن هم در سی‌ویک سالگی، در یکی از مهم‌ترین فیلم‌های سینمای ایران در نقش شخصیتی با شمایل مهشید حضور پیدا کند و با همان فیلم اول به شهرت برسد، چیزی شبیه معجزه است که قرعه‌اش به نام او افتاد.

ناروتو، اثر جاودانه‌ی ماساشی کیشیموتو، فراتر از مرزهای مانگا و انیمه است و آن را باید یک پدیده بزرگ فرهنگی بدانیم. قصه جاه‌طلبی‌های ناروتو اوزوماکی برای تبدیل شدن به هوکاگه دهکده، در ۷۲ جلد روایت شد و مخاطبان جهانی را شیفته خود کرد. بدیهی بود که خلق یک نسخه‌ی سینمایی بر اساس چنین جهان گسترده‌ای، سازندگان را با چالش‌های جدی روبه‌رو کند. حالا اما طبق اخبار منتشر شده از سوی ورایتی، استودیوی لاینزگیت، تاشا هو را به عنوان نویسنده استخدام کرده است تا فیلم‌نامه را بنویسد. تاشا هو، سال گذشته فیلم‌نامه سریال کوتاه «ویچر: منشأ خون» را نوشت که چندان مورد استقبال قرار نگرفت. دو اثر جدیدتر او، انیمه «مهاجم مقبره: افسانه لارا کرافت» و سریال «سونیای سرخ» سال آینده پخش می‌شود.

اینکه فیلم قصد ادای احترام به گذشته‌ی دیزنی را دارد و گاهی هم خودآگاه می‌شود، ایده‌ی جالبی است اما متاسفانه آرزو به هیچکدام از اهداف خود نمی‌رسد. این انیمیشن نه آن‌قدر تداعی‌گر گذشته‌ی شکوهمند دیزنی است که به‌عنوان یک تجلیل تحسین‌برانگیز از آن یاد کنیم و نه به اندازه‌ای خلاقانه، بلندپروازانه یا حتی بامزه است که بتوانیم آن را جدی بگیریم. نتیجه‌ی نهایی؟ یک اثر شکست‌خورده، بی‌روح و مأیوس‌کننده که آشفتگی در آن موج می‌زند.